Ach, ik ben ook maar een mens.

Meer dan 35 jaar heb ik in de zorg gewerkt. Mede daardoor ben mij altijd bewust geweest van de kwetsbaarheid van het leven. Nu ik mijn eigen uitvaartonderneming heb en als uitvaartbegeleider werk, komt die kwetsbaarheid bijna dagelijks voorbij.Het leven is niet maakbaar. Van het ene op het andere moment kan alles anders zijn. Ik krijg vaak de vraag: “Hoe kan je dit werk doen? Huil je niet mee?” Nee, niet echt zichtbaar bij de families. Zij hebben genoeg aan hun eigen verdriet. Al krijg ik ook wel eens natte ogen bij een mooie speech of livemuziek bij een uitvaart. Het kan me ook ontroeren als er mooie herinneringen worden gedeeld.

Tijdens de week van afscheid ben ik persoonlijk betrokken, neem ik alle tijd en doe ik net dat stapje extra voor de familie. Er moet een afscheid geregeld worden, maar nog belangrijker vind ik de persoonlijke begeleiding. Dat zorgt vaak voor een warme band waarbij mooie gesprekken en het delen van herinneringen zo belangrijk zijn.En dan heb ik heb het ook wel eens nodig om te ventileren en mijn emotie te uitten. Daar is de autorit naar huis dan voor. Even flink mijn favoriete muziek aan. Meezingen, met zo af en toe een traan.

Ach, ik ben ook maar een mens.