Mijmerend en voor me uit kijkend op een zeilschip, ergens op de Middellandse zee denk ik aan het afgelopen half jaar. Het was best spannend om de stap te zetten, maar terugkijkend naar het afgelopen half jaar kan ik alleen maar zeggen: “Het was de juiste keuze”.
Ik heb inmiddels veel families mogen bijstaan tijdens het verlies van een dierbare. Mooie verhalen gehoord, maar ook de minder mooie kanten van het leven kwamen voorbij. En die mogen er ook zijn. Belangrijk is dat ieder op zijn of haar eigen manier afscheid kan nemen van iemand die onderdeel is geweest van hun leven.
En dan kleinkinderen. Ik kan van ze genieten. Het is belangrijk om hen te betrekken bij het verlies van hun opa of oma. Ze zijn zo ontwapenend in hun reactie. Dat is zo waardevol en het geeft een ontspannen sfeer. Eerst zijn ze vaak wat afwachtend en is het spannend. Oma is tenslotte koud, stijf en ziet er misschien wel anders uit. Maar uiteindelijk spelen ze rondom haar heen, beschilderen ze de binnenkant van de deksel, plakken houten hartjes op de buitenkant en de kist ligt vol tekeningen voor oma. Er is verdriet maar het volgende moment rennen ze door de ruimte en spelen ze tikkertje. Veerkracht!
En na een half jaar kan ik trots zeggen: “Ik heb gekozen voor een prachtig vak!”